Modderend de kloof in

Hallo lieve mensen,

het is weer een tijdje geleden en er is ook heel veel gebeurd. Aan de hoeveelheid blogberichten is te merken hoeveel tijd ik hier heb. Op het moment dus niet zo heel veel. D45 en D46 komen er alweer aan: De eind vfr checks. Met een beetje mazzel kan ik volgende week met IFR beginnen! Maar niet tever vooruit kijken, hier later meer over. Eerst hadden we nog de laatste beurtje Archer met mijn instructeur meneer Sundby. Dit zijn een soort recaps van alle vluchten. Je doet wat airwork, wat emergencies en je navigeert wat. Deze gingen vrij goed en had helemaal geen commentaar meer staan bij deze vluchten. Klaar dus om naar de Arrow te gaan, een vliegtuig met een retractable gear en een constant speed prop. Ik zal jullie niet vervelen met hoe deze dingen werken, het is gewoon een iets geavanceerder vliegtuig met meer hendeltjes en hij vliegt zo'n 40 km/h sneller. Best pittig dus, want je moet meer doen in minder tijd. Maar goed, eerst andere dingen. Tijdens mijn laatste Archer beurtjes was mijn lieve mama in Amerika!!!

Dinsdagavond landde ze op Phoenix Sky Harbour en reden we samen terug naar Mesa. Ik miste een afslag waardoor onze eerste roadtrip een feit was. Mama werd steeds moeier (het was al zon 3 uur 's nachts Nederlandse tijd) en ik ook een beetje moedeloos. Heb zon uur omgereden voordat we eindelijk bij het Windemere hotel aankwamen. Gelukkig was de reservation doorgekomen en konden we een kamer in. Ik moest mama helaas weer alleen laten, want er moest gevlogen worden en vond dat wat makkelijker te coordineren vanuit ons eigen huisje.

Volgende dag moest ik vroeg vliegen en zo gezegd zo gedaan. Het was erg slecht weer, waardoor superveel mensen moesten cancellen, maar gelukkig ben ik weggegaan (Student pilot in command, mag je zelf beslissen). Voor het eerst gecloudsurft! Supervet!

(Even tussendoor, er zullen veel fotos staan die niets te maken hebben met het verhaal, maar mijn moeder heeft er een hoop gemaakt en het zou toch zonde zijn om dan helemaal niks te posten;))

Je moet natuurlijk allemaal papieren en logboeken bijhouden
We houden met prikkertjes bij waar we geweest zijn. De gele zijn van mij!!

Maar uiteindelijk waren D36, D37 en D38 een beetje genietvluchtjes. Op je vertrouwde vliegtuigje een beetje rondboren, wat airwork doen en verder genieten van het vliegen. Op de dag van mijn D38 was het weer weer magertjes, lage ceiling, wat maakte dat weer een hoop mensen cancelde. Gelukkig kreeg ik mijn instructeur zover om toch weg te gaan, geloof ik wat wolkjes geskimd en weer lekker gevlogen! Prima dus en het mooie was: ik had nu het weekend vrij!

Oftewel, mama in Amerika, weekend vrij, dat schept mogelijkheden. Maar eerst nog even over vorige week donderdag: THANKSGIVING. Dat wij er niks mee doen ok, maar het betekende voor ons een dag vrij en een heerlijk dineetje bij onze Amerikaanse vrienden. Had al een maand lang afgesproken dat mijn moeder meemocht, dus het was off to Vicky! We waren met zijn 6en. Eelco wilde niet mee, dus het was Sven, Tim, Maelle, Jolande, Mama en ik. Mams had een schort voor Vicky gekocht en dat viel redelijk in de smaak! Bur (man van Vicky), pakte ook meteen zijn schort erbij en het plaatje is hiernaast te zien. Erg grappig. Vond Vicky in ieder geval wel! Verder was er veel teveel eten, turkey, ham, salades, nog meer ham, nog meer salades, wij hadden pannenkoeken gebakken voor de mensen (on request). Het was in ieder geval erg gezellig en we hebben weer veel teveel gegeten.

Na thanksgiving en gevlogen te hebben op vrijdag was het tijd voor weekend. In 2 dagen kun je moeilijk naar San Diego, moeilijk naar LA, moeilijk naar San Fransisco, Las Vegas waren we al geweest, maar we moesten nog naar de Grand Canyon!! Dus daar zou de reis heen gaan. Zaterdag ging vroeg de wekker en om 8 uur (ok, dus niet zo vroeg, maar na 4 keer om 5 uur op gestaan te zijn voelde het wel zo) reden we weg van de Spring in de cabrio van mijn moeder. (JAHA, Cabrio...!). We hadden er een mooie TomTom bij gekregen en Sedona ingevoerd. We wilden eerst naar Sedona om vervolgens door te rijden richting de grote kloof. De TomTom bracht ons alleen eerst richting Pason en op een gegeven moment een dirtroad op. Deze dirtroad was briljant mooi (zie wat foto's hieronder), maar op een gegeven moment werd het modderig en begonnen we ons af te vragen of we wel goed zaten. Je raadt het al: niet natuurlijk. We zaten compleet verkeerd, dus we hebben de TomTom het raam uitgegooid en weer een half uur teruggereden op dezelfde dirtroad om terug te komen naar ook al de verkeerde weg. TomTom niet vertrouwen mensen!

We zaten redelijk hoog, zo'n 7500ft boven zeeniveau, dus hier was het ook koud!

Maar ook erg mooi!

Ok, een omweggetje is leuk, zeker als je mooie dingen tegenkomt, maar minder als je dan nooit de goeie weg meer terugvindt. In andere woorden, op de heen weg hebben we Sedona in ieder geval nooit meer gezien. We zijn doorgereden en kwamen uiteindelijk bij Flagstaff uit, een ander plaatsje met een iets minder mooie omgeving, maar goed genoeg om even tot rust te komen. Helaas voelde mijn moeder zich niet helemaal lekker. Ze dacht aan een blaasontsteking en gingen voor medicijnen naar de Wallgreens. Dat ging helaas niet door, we hadden een dokter nodig die het bevestigde. Oftewel, richting ziekenhuis. Het was allemaal niet zo erg, maar we gingen zonsondergang in de Canyon sowieso missen zo. Niks aan te doen, these things happen. Na een tijd in het ziekenhuis gezeten te hebben, in verschillende kamertjes hadden gezeten, leuke armbandjes hadden gekregen, konden we gaan afrekenen bij administratie. 1000$. Voor de mensen die nog altijd geloven dat Amerika het beloofde land is, vergeet het maar. Vooral wegblijven als je kunt. (Dit is overdreven, maar 1000$ is natuurlijk belachelijk!!!!)

Maar goed, doorgereden richting de Canyon en we kwamen daar 's avonds rond een uur of 8 aan. Gelukkig had een vriendelijke vrouw in Flagstaff een lodge gebeld, dus we hadden een kamer. Prima kamer met 2 grote bedden. Even snel wat gegeten, nog wat geleerd (Tim en ik, ja Timmy was ook mee, hadden al 4 a 5 uur in de auto zitten leren) en vervolgens gaan slapen. 's Ochtends ging vroeg de wekker. Geen zonsondergang, dan maar een zonsopgang! Bad idea! Het was echt mooi, maar het vroor 5 graden en we stonden dus maximaal te vernikkelen. Dat maakte vrij weinig uit, want het uitzicht deed een hoop goed. Foto's zeggen meer dan woorden, dus hieronder een impressie.

Vervolgens was het alweer tijd om terug te gaan. Er moest op maandag namelijk weer gevlogen worden (achteraf bleek van niet, maar ja he, luchtvaart, je kan niks plannen). Op de heenweg hadden we Sedona gemist, dus nu maar op de terugweg. Rond een uur of 12 reden we richting Sedona. Over Sedona valt weinig te vertellen. Het is een prachtig stadje in een prachtige omgeving. Verder hebben ze er alleen een hondenbakker en geen lekkere broodjes. We hebben dus een ziekelijk groot ijsje gezeten en een smoothie genomen onder het genot van een mooi uitzicht en een heerlijk warm zonnetje! Hieronder nog een paar foto's van Sedona.
Toen nog eens 3 uur terug naar huis rijden en we kwamen dan ook redelijk gaar thuis. Een beetje aangemodderd en toen was het richting bed. De volgende dag hoefde niet gevlogen te worden, maar dinsdag stond er een nieuw vliegtuig op het programma. Nog even leren dus. Het was in ieder geval een mooi weekend en een leuke tijd met mams. Heel gek, maar maandagavond namen we afscheid en was het toch weer erg gek dat ze er niet meer was. Nog maar 2 korte maandjes en we kunnen zum hause.
Groetjes en liefs,

Gijs