VFR Rated; PPL

Zo eindigde het laatste bericht met: ik ga leren voor mijn D45 en D46, zo begint het bericht met het goede nieuws dat ik voor beide geslaagd ben. Het waren spannende dagen. Het begon met het feit dat meneer Sundby, mijn instructeur op de Archer, ineens zijn Arrow examens had gehaald en ik dus vervolgens mijn laatste 2 arrowbeurtjes met mijn oude instructeur vloog. Hij was gelukkig echt van de procedures en had het gevoel dat overal nog een keer op gehamerd werd. Voor mijn gevoel was ik klaar voor mijn D45. D45 is net als je D32 een modulecheck en je kunt er dus een DX op vliegen als je zakt, maar je hoeft hem niet over te doen. Aan de andere kant, als je slaagt heeft de instructeur het gevoel dat je klaar bent voor je D46. Dus er valt veel te halen. Mijn D45 vloog ik met meneer Howard. Hij staat bekend als vriendelijk, stressloos en niet erg van de procedures. Ik was dus erg tevreden met hem als checkinstructeur.

Ik vloog om 7 uur 's ochtends, wat betekent strakke lucht (nu is het 's middags nog steeds strak omdat de zon alles niet meer zo verwarmd als een paar weken/maanden geleden), een korte oral (instructeurs hebben vaak ook geen zin vroeg uit bed te komen) en vooral vroeg je bed uit. Om 6 uur was ik klaar voor de oral. Net na half 7 kwam de instructeur binnen en kreeg ik wat vragen over het weer, mass and balance, het landingssysteem, een paar emergency checklisten en nog een paar die ik ongetwijfeld vergeet te noemen. Niet heel lastig ofzo, omdat ik me goed had voorbereid. Nou, de oral was dus binnen. Op naar het vliegtuig. Het vliegen ging ook prima. Heb een paar legs van mijn navigatie gevlogen en we zijn vervolgens naar Coolidge (een klein ongecontroleerd veldje ten zuiden van Falcon) gegaan voor de landingen. Op de terugweg alle airwork er doorheen gejast en toen direct Falcon voor de laatste landing. Alles ging goed en ik wist al dat ik geslaagd was voordat we gingen debriefen. De beoordelingen waren goed. Je kunt below standard (BS), Standaard min (S-), Standaard (S), Standaard plus (S+) en above standard (AS) krijgen als beoordeling. Ik had over het algemeen Sjes, 5 S+jes en 1 as voor een bepaalde landing! Daar was ik dus echt super tevreden over!! De checks zijn onderverdeeld in groepen... Bijvoorbeeld landingen en circuitjes, airwork, navigatie enzovoorts... Je mag in een groep 1 S- hebben en geen below standard. Heb je 2 S-en of een below standard, dan ben je gezakt. Iedereen scoort wel eens s-en, we zijn immers allemaal mensen, maar je moet dus een beetje mazzel hebben met waar je ze hebt!

In ieder geval. D45 was lekker gehaald en we mochten door voor mijn D46. Dit is de eindcheck VFR, dat gelijk staat aan een PPL. Die krijgen we niet, maar die hebben we toch niet nodig aangezien we een CPL krijgen als we terug gaan. CPL is veel mooier (de 1 is private, de andere commercial --> pilot licence)! Ik vloog mijn D46 met meneer Haber. Over het algemeen worden 46 checks afgenomen door Nederlandse instructeurs. Nu was het alleen zo druk dat de training manager en de assistent training manager ook aan de bak mochten. Ik moest dus met de training manager vliegen! Stiekem wel een beetje eng, maar niets om verder bang voor te zijn. Sterker nog, over het algemeen kreeg ik al blikken van minachting naar me geworpen dat ik zo'n mazzel had! Maar goed, je moet hem nog wel maar even vliegen

Maandag om half 11 was ik klaar met al mijn voorbereidingen: 1 uur en een kwartier voor aanvang van de vlucht. Een kwartiertje later begon ik met de briefing. Ik legde uit wat ik gepland had (naar Gila Bend, supersimpel, maar moest onder de 1500 AGL blijven (above ground level in voeten, dus zon 500 meter hoog)), wat het weer was en hoe de mass and balance in elkaar zat. Verder vertelde meneer Haber wat we gingen doen, wat de check allemaal inhield en stelde daarna wat vragen. Wist 1 vraag niet, maar was geen probleem. De oral was in ieder geval binnen en er staat very good knowledge bij remarks. Het heeft dus zin om als een dolle te leren!:D

Vliegen ging weer prima. Geen gekke dingen gedaan, alles kwam goed uit, alleen steep turns gingen niet helemaal lekker. Die vloog ik op mijn D45 juist erg goed, nu bakte ik er weer niks van. Dus hier had ik een +/- tje voor (ja, voor je 46 gaat de beoordeling weer anders), maar voor de rest waren het +jes (betekent, instructeur is tevreden) en het was dus binnen. Het was allemaal erg spannend en je bent vanzelfsprekend zenuwachtig. Gelukkig waren de checks binnen en konden we beginnen met IFR! Hier meer over in het volgende bericht!

Op dit moment is het weekend en heb ik zojuist voor het eerst in tijden gesport. Oftewel, ik ben kapot en ga zo lekker in bed liggen! Kan er al helemaal naar uitkijken. Komende week wordt er weer heel weinig gevlogen, wat betekent dat het nog even duurt voordat ik thuis ben. Het blijft allemaal onduidelijk! Maar het duurt allemaal iig niet heel lang meer! Tot snel!

Arrow!

Hallo mensen,

het eerste vliegtuig is alweer versleten en achter de rug. De Piper Archer, P28A-181, met de carburator engine en de fixed pitch propellor is ingeruild voor de Piper Arrow, P28R-201, met een injectiemotor, retractable gear en een constant speed propellor. Een injectiemotor betekent dat de fuel/air verhouding net wat beter geregeld wordt, retractable gear spreekt voor zich en een constant speed propellor houdt in dat je de hoek die de luchtstroom met je propellor maakt kunt regelen, wat maakt dat je efficienter kunt vliegen. Oftewel, een beter vliegtuig, je gaat harder, hij is stabieler (wat vooral komt omdat die harder gaat) en je hebt een hendeltje meer om die invalshoek te regelen. Het is allemaal erg gaaf. Het enige nadeel, je moet over meer dingen nadenken in minder tijd; je vliegt 20 knopen harder, dus 20 knopen minder bedenktijd!

Heb nu onderhand 3 vluchten op deze kist gevlogen. De eerste vlucht was een introductievluchtje, waarin we wat airwork deden en vervolgens vooral circuitjes. Vervolgens tweede vlucht weer circuitjes, maar ook emergency procedures. Oftewel, engine failures en precautionary landings. Ik heb vrijwel geen failures gehad nog, terwijl andere er mee doodgegooid worden. Dat is wel jammer, het is relaxt vliegen, maar natuurlijk een voorbereiding van niks. Zelfs maar goed blijven herhalen. Vandaag was het derde vluchtje, waarin ik voor het eerst ging navigeren. Dat was wel even schrikken, aangezien dat vliegtuig zo snel vliegt dat je bizar hard gaat en je legs ineens verdomde kort. Ging uiteindelijk allemaal wel prima.

Alleen mijn diversion was waardeloos. Volgende keer gaat die zeker beter! Heb weer allemaal nieuwe informatie, dus dat ga ik chairflyen en dan komt dat de volgende keer helemaal goed. Nu ga ik leren voor mijn D45 en D46 die voor volgende week op het programma staan. Je moet best veel weten: alles over het weer, je kaart, je AOM, je OM, al je checklisten en verder wat systemen. Ben nog wel even bezig dus! Het houd je van de straat zullen we maar zeggen. Morgen kan ik een beetje uitslapen, kwart over 3 vliegen. Goeie instructeur, hij heeft hopelijk een hoop commentaar, dan kan ik dat weer meenemen. Ik zal niet te lang wachten met schrijven, maar dat zal volgende week wel worden, als ik mijn D46 gehaald heb!

Groetjes daar,

Gijs

Modderend de kloof in

Hallo lieve mensen,

het is weer een tijdje geleden en er is ook heel veel gebeurd. Aan de hoeveelheid blogberichten is te merken hoeveel tijd ik hier heb. Op het moment dus niet zo heel veel. D45 en D46 komen er alweer aan: De eind vfr checks. Met een beetje mazzel kan ik volgende week met IFR beginnen! Maar niet tever vooruit kijken, hier later meer over. Eerst hadden we nog de laatste beurtje Archer met mijn instructeur meneer Sundby. Dit zijn een soort recaps van alle vluchten. Je doet wat airwork, wat emergencies en je navigeert wat. Deze gingen vrij goed en had helemaal geen commentaar meer staan bij deze vluchten. Klaar dus om naar de Arrow te gaan, een vliegtuig met een retractable gear en een constant speed prop. Ik zal jullie niet vervelen met hoe deze dingen werken, het is gewoon een iets geavanceerder vliegtuig met meer hendeltjes en hij vliegt zo'n 40 km/h sneller. Best pittig dus, want je moet meer doen in minder tijd. Maar goed, eerst andere dingen. Tijdens mijn laatste Archer beurtjes was mijn lieve mama in Amerika!!!

Dinsdagavond landde ze op Phoenix Sky Harbour en reden we samen terug naar Mesa. Ik miste een afslag waardoor onze eerste roadtrip een feit was. Mama werd steeds moeier (het was al zon 3 uur 's nachts Nederlandse tijd) en ik ook een beetje moedeloos. Heb zon uur omgereden voordat we eindelijk bij het Windemere hotel aankwamen. Gelukkig was de reservation doorgekomen en konden we een kamer in. Ik moest mama helaas weer alleen laten, want er moest gevlogen worden en vond dat wat makkelijker te coordineren vanuit ons eigen huisje.

Volgende dag moest ik vroeg vliegen en zo gezegd zo gedaan. Het was erg slecht weer, waardoor superveel mensen moesten cancellen, maar gelukkig ben ik weggegaan (Student pilot in command, mag je zelf beslissen). Voor het eerst gecloudsurft! Supervet!

(Even tussendoor, er zullen veel fotos staan die niets te maken hebben met het verhaal, maar mijn moeder heeft er een hoop gemaakt en het zou toch zonde zijn om dan helemaal niks te posten;))

Je moet natuurlijk allemaal papieren en logboeken bijhouden
We houden met prikkertjes bij waar we geweest zijn. De gele zijn van mij!!

Maar uiteindelijk waren D36, D37 en D38 een beetje genietvluchtjes. Op je vertrouwde vliegtuigje een beetje rondboren, wat airwork doen en verder genieten van het vliegen. Op de dag van mijn D38 was het weer weer magertjes, lage ceiling, wat maakte dat weer een hoop mensen cancelde. Gelukkig kreeg ik mijn instructeur zover om toch weg te gaan, geloof ik wat wolkjes geskimd en weer lekker gevlogen! Prima dus en het mooie was: ik had nu het weekend vrij!

Oftewel, mama in Amerika, weekend vrij, dat schept mogelijkheden. Maar eerst nog even over vorige week donderdag: THANKSGIVING. Dat wij er niks mee doen ok, maar het betekende voor ons een dag vrij en een heerlijk dineetje bij onze Amerikaanse vrienden. Had al een maand lang afgesproken dat mijn moeder meemocht, dus het was off to Vicky! We waren met zijn 6en. Eelco wilde niet mee, dus het was Sven, Tim, Maelle, Jolande, Mama en ik. Mams had een schort voor Vicky gekocht en dat viel redelijk in de smaak! Bur (man van Vicky), pakte ook meteen zijn schort erbij en het plaatje is hiernaast te zien. Erg grappig. Vond Vicky in ieder geval wel! Verder was er veel teveel eten, turkey, ham, salades, nog meer ham, nog meer salades, wij hadden pannenkoeken gebakken voor de mensen (on request). Het was in ieder geval erg gezellig en we hebben weer veel teveel gegeten.

Na thanksgiving en gevlogen te hebben op vrijdag was het tijd voor weekend. In 2 dagen kun je moeilijk naar San Diego, moeilijk naar LA, moeilijk naar San Fransisco, Las Vegas waren we al geweest, maar we moesten nog naar de Grand Canyon!! Dus daar zou de reis heen gaan. Zaterdag ging vroeg de wekker en om 8 uur (ok, dus niet zo vroeg, maar na 4 keer om 5 uur op gestaan te zijn voelde het wel zo) reden we weg van de Spring in de cabrio van mijn moeder. (JAHA, Cabrio...!). We hadden er een mooie TomTom bij gekregen en Sedona ingevoerd. We wilden eerst naar Sedona om vervolgens door te rijden richting de grote kloof. De TomTom bracht ons alleen eerst richting Pason en op een gegeven moment een dirtroad op. Deze dirtroad was briljant mooi (zie wat foto's hieronder), maar op een gegeven moment werd het modderig en begonnen we ons af te vragen of we wel goed zaten. Je raadt het al: niet natuurlijk. We zaten compleet verkeerd, dus we hebben de TomTom het raam uitgegooid en weer een half uur teruggereden op dezelfde dirtroad om terug te komen naar ook al de verkeerde weg. TomTom niet vertrouwen mensen!

We zaten redelijk hoog, zo'n 7500ft boven zeeniveau, dus hier was het ook koud!

Maar ook erg mooi!

Ok, een omweggetje is leuk, zeker als je mooie dingen tegenkomt, maar minder als je dan nooit de goeie weg meer terugvindt. In andere woorden, op de heen weg hebben we Sedona in ieder geval nooit meer gezien. We zijn doorgereden en kwamen uiteindelijk bij Flagstaff uit, een ander plaatsje met een iets minder mooie omgeving, maar goed genoeg om even tot rust te komen. Helaas voelde mijn moeder zich niet helemaal lekker. Ze dacht aan een blaasontsteking en gingen voor medicijnen naar de Wallgreens. Dat ging helaas niet door, we hadden een dokter nodig die het bevestigde. Oftewel, richting ziekenhuis. Het was allemaal niet zo erg, maar we gingen zonsondergang in de Canyon sowieso missen zo. Niks aan te doen, these things happen. Na een tijd in het ziekenhuis gezeten te hebben, in verschillende kamertjes hadden gezeten, leuke armbandjes hadden gekregen, konden we gaan afrekenen bij administratie. 1000$. Voor de mensen die nog altijd geloven dat Amerika het beloofde land is, vergeet het maar. Vooral wegblijven als je kunt. (Dit is overdreven, maar 1000$ is natuurlijk belachelijk!!!!)

Maar goed, doorgereden richting de Canyon en we kwamen daar 's avonds rond een uur of 8 aan. Gelukkig had een vriendelijke vrouw in Flagstaff een lodge gebeld, dus we hadden een kamer. Prima kamer met 2 grote bedden. Even snel wat gegeten, nog wat geleerd (Tim en ik, ja Timmy was ook mee, hadden al 4 a 5 uur in de auto zitten leren) en vervolgens gaan slapen. 's Ochtends ging vroeg de wekker. Geen zonsondergang, dan maar een zonsopgang! Bad idea! Het was echt mooi, maar het vroor 5 graden en we stonden dus maximaal te vernikkelen. Dat maakte vrij weinig uit, want het uitzicht deed een hoop goed. Foto's zeggen meer dan woorden, dus hieronder een impressie.

Vervolgens was het alweer tijd om terug te gaan. Er moest op maandag namelijk weer gevlogen worden (achteraf bleek van niet, maar ja he, luchtvaart, je kan niks plannen). Op de heenweg hadden we Sedona gemist, dus nu maar op de terugweg. Rond een uur of 12 reden we richting Sedona. Over Sedona valt weinig te vertellen. Het is een prachtig stadje in een prachtige omgeving. Verder hebben ze er alleen een hondenbakker en geen lekkere broodjes. We hebben dus een ziekelijk groot ijsje gezeten en een smoothie genomen onder het genot van een mooi uitzicht en een heerlijk warm zonnetje! Hieronder nog een paar foto's van Sedona.
Toen nog eens 3 uur terug naar huis rijden en we kwamen dan ook redelijk gaar thuis. Een beetje aangemodderd en toen was het richting bed. De volgende dag hoefde niet gevlogen te worden, maar dinsdag stond er een nieuw vliegtuig op het programma. Nog even leren dus. Het was in ieder geval een mooi weekend en een leuke tijd met mams. Heel gek, maar maandagavond namen we afscheid en was het toch weer erg gek dat ze er niet meer was. Nog maar 2 korte maandjes en we kunnen zum hause.
Groetjes en liefs,

Gijs